Ի ՓԱՌԱԲԱՆՈւՄՆ ԻՄ ԱՐԳԱՆԴԻ
Ամեն ոք իմ մեջ թռչուն է:
Թափահարում եմ բոլոր թևերս:
Ուզում էին քեզ կտրել-հանել.
բայց չեն անի:
Ասացին` դու չափազանց դատարկ ես,
բայց դու դատարկ չես:
Ասացին` դու մահացու հիվանդ ես,
բայց սխալվեցին:
Դու երգում ես աշակերտուհու պես:
Քեզ չեն պատառոտել:
Հաճելի ծանրություն,
ի փառաբանումն կնոջ, որ ե՛մ
և կնոջ ոգու, որ ե՛մ
և գլխավոր էակի, և նրա հմայքի,
որ երգում եմ քեզ համար: Համարձակվում եմ ապրել:
Բարև՛, հոգի՛: Բարև՛, բաժակ:
Փակվիր, պատյան: Պարփակիչ պատյան:
Բարևս դաշտերի հողին:
Արմատներ, բարև՛:
Յուրաքանչյուր բջիջ իր կյանքն ունի:
Այստեղ այնքան կա, որ մի ազգի
կբավականացնի:
Ժողովուրդը բավական երկար տիրացավ սրանց:
Ամեն ոք, ամեն պետություն կասի սրա մասին.
«Ինչ լավ է, որ այս տարի նորից կարող ենք
տնկել ու սպասել բերքին:
Բույսերի հիվանդությունը եղավ ու անցավ»:
Շատ կանայք միասին երգում են սրա
մասին,
մեկը կոշիկի գործարանում հայհոյում է հաստոցը,
մեկն ավազանում փոկ է խնամում,
մեկը ձանձրանում է իր «Ֆորդի» ղեկի մոտ,
մեկը տուրք է գանձում,
մեկն Արիզոնայում հորթի թոկն է փորձում,
մեկը Ռուսաստանում թավջութակ է հեծնում,
մեկըԵգիպտոսում վառարանում կճուճներ է փոխում,
մեկն իր ննջասենյակի պատերը լուսնի գույնով է ներկում,
մեկը մեռնելիս նախաճաշի մասին է հիշում,
մեկը Թաիլանդում իր խսիրի վրա է մեկնվում,
մեկն իր երեխայի տուտուզն է լվանում,
մեկը դուրս է նայում գնացքի լուսամուտից,
Վայոմինգում, մեկն էլ ինչ-որ տեղ է, ոմանք`
ամենուր, և բոլորն ասես երգում են, չնայած
ոմանք բոլորովին լսողություն չունեն:
Հաճելի ծանրություն,
ի փառաբանումն կնոջ, որ ե՛մ:
ես կկրեմ տասը ոտնաչափ երկարության վզնոց,
թմբուկ կզարկեմ տասնինը տարեկանների համար
(եթե դա է իմ դերը):
Ես կուսումնասիրեմ սրտանոթային հյուսվածքը,
օդերևույթների անկյունային
հեռավորությունները,
կծծեմ ծաղիկները ցողունները
(եթե դա է իմ դերը):
Տոհմային ֆիգուրներ կպատրաստեմ
(եթե դա է իմ դերը):
Ես կերգեմ այն, ինչ մարմինն է
ուզում,
ընթրիքի համար,
համբույրի համար
և անսխալ
No comments:
Post a Comment